Kunnik Nemi Na Joen Komn
Vrij
vertaald: “Ik kan niet tot bij U komen…”
Dr. G. Otte
Inleiding:
een liedje
Een jaar
geleden vertolkte Katrien Verfaille op onnavolgbare wijze onze collectieve gevoelens
van onmacht, angst en verdriet door de gedwongen sociale isolatie en veroverde zij
in één moment met haar poëtische eenvoud vertolkt in haar diep gevoelig
West-Vlaams dialect, de harten van gans Vlaanderen. Want West Vlaams, beste
lezer is en blijft een lyrische taal, de
taal van Guido Gezelle, de taal die de mensen naar het hart gaat.
En gans
Vlaanderen schaarde zich achter de strijd tegen het Corona virus. Diverse initiatieven,
het ene al origineler en creatiever dan het andere, zagen het daglicht en
vloeiden samen tot een positieve golf van solidariteit.
En op de radio
galmde dagelijks Ramses Shaffy in vele tongen maar steeds met de unisono
boodschap: “we zullen doorgaan…. “
En elke
avond om 20 h werd de stilte verbroken door enthousiaste salvo’s van gejuich en
applaus ter ondersteuning van het zorgpersoneel, de artsen en de verpleegkundigen die in de strijd
tegen het virus gemobiliseerd werden en helaas voor deze inzet en idealisme
vaak een hoge prijs aan eigen gezondheid en geestelijk welzijn moeten betalen.
De
vikings aan de poort?
Maar na de
zomer zagen we plots een andere beweging
op gang komen. Eerst een soort turbulentie, die klein begon met openbare
brieven door een kern mensen die de rationaliteit van de aanpak en het nut van de preventiemaatregelen door de overheid in
vraag stelden.
“Viruswaanzin”
zakte af uit Nederland naar Vlaanderen en
vatte wortel als vaandel- en fakkel
dragende heraut van de ideologie vervat in de “Great
Barrington Convention” uit de USA. We
schrijven oktober 2020. Ze werden in de flank versterkt door Prof Annemans en
co die met vermanende vinger naar het beleid en de virologen wezen op de collaterale mentale schade van de maatregelen
bij de jeugd, het toenemend domicilie
geweld, depressies, alcoholmisbruik, angst- en paniek, kinderleed etc. Anderen
vonden dan weer de economische schade onaanvaardbaar en verwezen naar andere
opties zoals focused protection, virus laten uitrazen ter bevordering van “herd
immunity”. Bewegingen als ”viruswaanzin.be” en splintergroepen zagen hun
aanhang pijlsnel aangroeien. Ze eisten een grotere stem in het publieke debat
en schuwden de rechtbank niet om dit zo node af te dwingen.
En deze
beweging, combattief en professioneel geleid, werd steeds mondiger,
luidruchtiger en stoutmoediger. Het applaus voor verpleegkundigen doofde uit, en
we werden verbijsterde getuigen van fysieke aanvallen op kliniekcentra en
vaccinatieposten. De sfeer werd grimmiger en grote manifestaties in de hoofdsteden van
diverse Europese landen inclusief Brussel, zetten er parken en pleinen in vuur en vlam. Plots verschenen beelden op TV
van politiecharges te paard, , brandend afval, hooligans , provocateurs en vandalisme,
vernietigde winkels en wagens, rondvliegende flessen, stenen en andere projectielen in wolken van
traangas en nevels van waterkanonnen zoals ten tijde van de sociale beroering
en de gele hesjes. Vrede en solidariteit leek veraf in een burgeroorlog die ook
op sociale media in alle hevigheid werd gevoerd. De overheid bleek helaas niet
zeer consequent in haar beleid en werd al
snel nog meer de kop van jut met in haar kielzog de wetenschappelijke experten virologen
en de officiële media. Politieke
fracties speelden daar handig en opportunistisch - maar niet altijd constructief, noch ethisch-
op in. Alles werd voortdurend ongenuanceerd in
vraag gesteld en de openbare kritiek groeide met de da,g gevoed door het verraderlijke
gif van complottheorieën. Sommigen probeerden zelfs het Vlaamse Capitool equivalent
te bestormen al ware het maar om een moment van narcisme strelende
persbelangstelling te kunnen wegkapen. Sociale media werden broedhaarden voor
dreig- en smeer campagnes aan het adres van virologen en epidemiologen terwijl
hun collegae uit de sociaal economische sector ijverden om hun plaats op het
podium in te nemen.
Van deze
destijds zo sterke sociale eendracht is thans één jaar later weinig nog terug
te vinden. De mondmasker plicht werd weggelachen of -erger-resulteerde in verbale-
en soms fysieke agressie op mensen die toch de overheidsrichtlijnen probeerden
te volgen. Experten werden weggehoond door new age facebook en Youtube experten
die, ongehinderd door diepgaande wetenschappelijke methodologie kennis, gretig glunderend
hun pseudowetenschappelijke analyses en complot theoretische verklaringen als
evangelisten verkondigden. De pers werd beschuldigd
van partijdigheid, echte wetenschappers moesten onderduiken.
Het virus
verscheurde blijkbaar niet enkel de longalveoli maar ook de textuur van een
verdraagzaamheid, solidariteit, wijsheid en sereniteit in het sociaal maatschappelijk
weefsel.
Waar is onze
menselijkheid en mooie solidariteit uit 2020 gebleven? Waarom deze vruchteloze contestaties
en dat voortdurende polariserende splitting ?
Een
kerstboodschap
Misschien is
het in de kerstperiode wel wijs om de tegenstellingen even te laten rusten en
de poëet, de bard, de kunstenaar te vragen onze verscheurde zielen met hun poëzie
en schoonheid te helpen helen en verbinden.
In
afwachting dat deze verzoeners naar voor komen zou het wellicht geen slecht
idee zijn mocht elkeen in deze kersperiode terug eens het liedje van Katrien Verfaillie
te beluisteren en zich af te vragen “ kan ik nu echt niet tot bij die
andere medemens meer komen..?”
Referentie
Katrien
Verstraeten op youtube:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten